Ημουν χαρουμενη,μα τι σκεφτοσουν ?

Στη Πρωτη Λυκειου ηθελα να επισκεφτω το Εδιμβουργο . Ετσι ,απο νωρις ακομη,απο το Σεπτεμβρη ,ξεκινησα να συγκεντρωνω χρηματα για το ταξιδι . Και πραγματι,τελη Μαιου ειχα μαζεψει ενα διολου ευκαταφρονητο ποσο . Θα πηγαινα με τον μπαμπα ,εκει ,κατα τον Ιουλιο . Τελη Μαιου ο μπαμπας πεφτει και σπαει το ποδι του ,και αναγκαζεται να μεινει δυο μηνες σε ακινησια . Τα χρηματα τα χρησιμοποιω ενα χρονο μετα ,για το ταξιδι στη Φινλανδια .
Το πρωτο ατομο απο το εξωτερικο που ''μπηκε'' στη ζωη μου,που μου συστηθηκε ουσιαστικα ,ηταν ενα ψηλο,ξανθο παιδι απο τη Φινλανδια,ισως οταν ημουν στην Τεταρτη Δημοτικου . Γιουρα να τον ελεγαν αραγε ? Δεν θυμαμαι πια . Θυμαμαι μονο οτι τοτε ειχα αδιαφορησει παγερα .
Και επειτα ,σε εκεινο το παλιο μου blog,εκεινες οι γραμμες που ειχα γραψει πριν χρονια .. ''Δεν ξερω αν υπαρχουν αδερφες ψυχες η οχι . Ξερω μονο οτι η καρδια μου λεει να τη ψαξω καπου μακρια,σε καποια μακρινη χωρα του Βορρα '' . Τις ανακαλυψα προσφατα,και ισως να ανατριχιασα λιγο .

Η Αμαντα εμενε σχεδον διπλα απο το αεροδρομιο,σε μια φοβερα μικρη αποσταστη για τα δεδομενα της Φινλανδιας,ωστε,το να ερθει και να με παρει οταν προσγειωνομουν ,δεν αποτελουσε εμποδιο . Αλλωστε ,ο μπαμπας της δουλευε στην Finnair,την εθνικη αεροπορικη τους εταιρια, οποτε ηταν αρκετα εξοικιωμενη με το χωρο σαν οικογενεια . Επιπλεον,ειχαν επισκεφτει την Ελλαδα αμετρητες φορες στο παρελθον ( ναι,μπορουσαν να πουν αδεξια ορισμενες φρασεις στα ελληνικα ! ),και ειδικα η μαμα της,ενα απο τα καλοκαιρια της,οντας νεα ακομη,ειχε εναν απο τους γνωστους καλοκαιρινους ερωτες με καποιον Ελληνα .
Μα ηταν επισης εξοικιωμενη και με την φιλοξενια ξενων ,και μαλιστα νοτιων . Η αδερφη της Αμαντα,η Μαρια ,σπουδαζει γλωσσες στο Πανεπιστημιο του Μιλανο και ειναι αρραβωνιασμενη με εναν Ιταλο,τον Gacomo ,συνεπως ειχαν ηδη φιλοξενησει καποιον με τροπους παρομοιους με τους δικους μας,και γνωριζαν ακριβως τι να κανουν .
Τελος ... Ειχα τη μοναδικη ευκαιρια να δοκιμασω τη καλη πλευρα της φινλανδικης κουζινας,απλα και μονο γιατι η κυρια Μπριγκιτα διδασκει Μαγειρικη σε καποιο σχολειο ,οποτε  ηξερε ακριβως τι επρεπε να μαγειρεψει και πως .
Τελος ? Με αφησες να πω ''Τελος'',αγαπητε αναγνωστη ? Ξεχασα μαλλον το γεγονος οτι η μαμα ,απο νωρις ακομη,απο Ιουνιο με ρωτουσε εαν ηθελα να διαλεξω καποια εκδρομη σε Αγγλια η Ιταλια,για να παμε οικογενειακως . Μα,ακομη και τοτε ,ακομη και οταν φαινοταν οτι δεν υπηρχε ελπιδα,εγω δισταζα να διαλεξω κατι αλλο . Ποιος ξερει ..

Φαινεται οτι ολα εδεσαν ετσι οπρως επρεπε να δεσουν . Ακομη και ο παραλογος τροπος που γνωριστηκαμε,ακομα και αυτος .
Λοιπον ... ? Πιστευεις στη μοιρα ? Μηπως πιστευεις και στα θαυματα ?




Mutta kuka se on kun huutaa ? 
Keksinyt ruudin
Mutta kuka se on kun ampuu ? 

Μα ποιος φωναζει ? 
Ανακαλυψες το μπαρουτι 
Μα ποιος πυροβολει ? 

Jump on board and everything is still possible .

'' Tervetuloa Suomessa '',αυτη ηταν η τελευταια φραση που ακουστηκε απο το μεγαφωνο του αεροπλανου . Καλωσηρθατε στη Φινλανδια . Κοιταξε εξω απο το παραθυρο,ειχε την τυχη να βρισκεται σε μια απο τις ''ενδιαφερουσες'' θεσεις του αεροπλανου . Λιμνες και δαση,και ενας μεγαλος ηλιος ,αν και ηταν ηδη 8 το βραδυ . Προσγειωση στη χωρα του ηλιου του μεσονυχτιου λοιπον . Ενιωσε ενα βαρος να φευγει απο πανω της,το πρωτο ταξιδι με αεροπλανο ειχε τελειωσει .
Σηκωθηκε απο το καθισμα και κατευθυνθηκε προς την εξοδο . Δεν επρεπε να αργει,την περιμεναν .

Ειχε ηδη παραλαβει την βαλιτσα της απο την ταινια του αεροδρομιου,οταν .. ''Εffy ? Onko se sinulle? '' Γυρισε το κεφαλι,και επεσε μεσα σε μια μεγαλη,σφιχτη αγκαλια που την περιμενε ηδη . Effy πλεον λοιπον . Για τις επομενες μερες,ηταν η Effy . Πως θα μπορουσε αλλωστε ενας φινλανδοφωνος να προφερει το ''Ελευθερια'' ?

Λενε πως δεν θυμομαστε μερες,θυμομαστε στιγμες . Η Effy ομως πια υποστηριζει το αντιθετο .Μεσα στη παραζαλη των αναμνησεων ,θυμαται τα παντα,μπερδεμενα,χωρις χρονικη σειρα,μα ολα,ολα,μια συνολικη,ευχαριστη,γλυκια θυμηση . Το τελευταιο φως του ηλιου στις 12 το βραδυ,και η ανατολη εκει,γυρω στις 3.30 μετα τα μεσανυχτα. Οι δροσερες μερες,οι χαμηλες θερμοκρασιες,οι ξαφνικες βροχες και ο ακομη πιο ξαφνικος ηλιος . Η Tuomiokirkko στη καρδια του Ελσινκι,ο σταθμος των τραινων,οι πλατειες και τα ατελειωτα παρκα,η πολη που εμοιαζε κρυμμενη μεσα στο δασος,το ποταμι  που εκοβε στη μεση τη Tikkurila,τα εμπορικα κεντρα και τα μουσεια,η λαικη αγορα και το λιμανι,τα πλοια που εφευγαν για Σουηδια . Σουπα σολωμου με πατατες,κρεας ταρανδου με cranberries,ταρτα απο blueberries και κρεμα,παραδοσιακο γλυκο της Λαπωνιας,λευκο ψαρι με πουρε πατατας και κουκουναρι,μαυρο παγωτο απο Salmiakki,και καπνιστος σολωμος . Το ταξιδι στο Porvoo,το μικρο χωριο βορειοανατολικα της Vantaa,η μικρη εκδρομη στο Seurasaari ,η μερα στο Linnanmaki ,το μεγαλο λουνα παρκ στο Ελσινκι και οι κραυγες που μαλλον αντηχουν ακομα καπου αναμεσα στα τεραστια παιχνιδια,μια ταινια στον κινηματογραφο,μια μεγαλη βολτα στη Vantaa .Μια μεγαλη πανσεληνος ,μια βολτα χωρις παπουτσια στην ασφαλτο,τραγουδια και φωνες στη μεση του δρομου,εξομολογησεις κατω απο το διπλο φως του ηλιου και του φεγγαριου . Πολλα χαμογελα,πολλα γελια,πολλα πειραγματα,αγκαλιες,καληνυχτες,καλημερες,αστεια,και πολλα,πολλα δακρυα .

Περασε κιολας μια ολοκληρη εβδομαδα ?

''Ακολουθησε το ονειρο σου '',της ειχε πει η Αμαντα το δειλινο πριν την αναχωρηση,πριν το ταξιδι της επιστροφης. Καθονταν στη ξυλινη γεφυρα,πανω απο το ποταμι,ειχαν απαλλαγει απο τα παπουτσια και ακουγαν μουσικη.''Αν το θελεις πραγματικα,θα τα καταφερεις . Και η Μαρια,η αδερφη μου,αυτο εκανε . Παντα αγαπουσε την Ιταλια . Διαβαζε μονη της Ιταλικα,εκανε μαθηματα,και τα καταφερε,σπουδαζει γλωσσες στο Μιλανο . Μπορεις και εσυ . Απλα προσπαθησε . Το ξερεις πως σε περιμενουμε ολοι εδω .Και μην κλαις,μπορω να δω τα δακρυα σου στο φως της λαμπας'' ,ειπε και της εδωσε μια φιλικη σκουντια .

''Θα τα ξαναπουμε το επομενο καλοκαιρι,στο υποσχομαι '',της ειχε πει και η Effy το επομενο πρωι στο αεροδρομιο,οταν την ειδε να δακρυζει . ''Σε περιμενω στην Ελλαδα,μην το ξεχασεις.Και μην κλαις,κοιτα εμενα,δεν κλαιω πια  '' .
Δεν της ειπε οτι προσπαθουσε να πνιξει τα δακρυα σε ολο το ταξιδι της επιστροφης,Ελσινκι-Κοπεγχαγη,Κοπεγχαγη-Αθηνα,Αθηνα-Βολος . Ουτε της ειπε ποσο την αγαπαει . Της ειπε μονο οτι ηταν οι καλυτερες μερες της ζωης της . Και η Αμαντα καταλαβε,αυτο αρκουσε .

'' Hyppää kyytiin ja kaikki on
Vielä mahdollista
Ajetaan autolla, paetaan
Niinkuin oltaisiin hahmoja elokuvista

No mä en tiedä, ehkä kaikki on turhan tavallista
Paetaan autolla
Lähdetään nyt etsimään jotain
Potkua tähän elämään
Ollaan kun oltaisiin matkalla etelään '' 

''Jump on board and everything is

still possible
Let's drive, let's run away
As if we were characters from a movie

Well, I don't know, maybe everything is too ordinary
Let's drive away
Let's go and search something
Let's be like we were on our way to the south '' 

Where is your God now,huh ?

Στο κρεβατι μπροστα μου ηταν ξαπλωμενη μια μικροκαμωμενη γυναικα . Μικροκαμωμενη ? Συγγνωμη για το λαθος μου,αγαπητε αναγνωστη . Μια φυσιολογικη γυναικα,προσφατως μεταμορφωμενη σε μια σκια του εαυτου της .

Τραβηξα το λευκο σκαμνι και καθησα στο προσκεφαλι της . Ηταν σκεπασμενη με ενα επισης λευκο σεντονι,τσαλακωμενο και ιδρωμενο,μου εφερε στο μυαλο σαβανο . Προσπαθησα να διωξω γρηγορα τη σκεψη απο το νου μου,μα ο αντικτυπος της εμεινε καρφωμενος εκει,προικονομια για το μελλον ισως . Το παραθυρο πλαι στο κρεβατι ηταν μισανοιχτο,εβλεπα κομματια ουρανου . Εκεινη δεν τα εβλεπε .

Το βλεμμα της ηταν καρφωμενο καπου στο κενο,ισως και να κοιτουσε το πατωμα,να μετρουσε τις αποστασεις κατω,στα παραλληλισμενα πλακακια του δωματιου . Αμφιβαλλω ομως . Οι κορες δεν φαινονταν να κινουνταν,ηταν προσηλωμενες σε κατι που μονο αυτη εβλεπε . Ονειρευοταν ? Το αριστερο χερι εκανε σπασμωδικες κινησεις,επιανε με μανια τα στρωσιδια και τα αφηνα παλι,λες και εδινε μαχη να βοηθησει τη γυναικα να κρατηθει απο καπου .

Της επιασα αβεβαια το δεξι χερι,το ενιωσα κρυο και ιδρωμενο συναμα . Ανατριχιασα εξαιτιας του αταιριαστου συνδιασμου . Αποκοσμος,μυριζε θανατο . Ηταν πια σκελετωμενο,σπασμενες φλεβες σκορπιες εδω και εκει,ενας ορος λιγο παραπανω,καπου στο μπρατσο . Δεν παει πολυς καιρος που αυτο το χερι μου χαιδευε τα μαλλια θυμαμαι,εφτιαχνε μαρμελαδες και λουκουμαδες με μελι,κανελλα ,και πολλη αγαπη . Δεν παει πολυς καιρος που,με την παιδικη μου αφελεια ακομη,τη τραβουσα απο το μανικι και της ελεγα ''Απο που εχεις αυτα τα καφε σημαδια στα χερια σου γιαγια ? '' Δεν ηξερα ακομη τι ηταν οι παναδες βλεπεις .

Γυρισε το βλεμμα και με κοιταξε,κοιταξε μα δεν με ειδε . Κενο . ''Δεν με γνωριζεις ? '' ,της ειπα . Κενο . Κουνησε το κεφαλι της ,μια κινηση αμφιβολλιας,αρνησης επειτα . '' Δεν πειραζει,δεν πειραζει,ξεκουρασου τωρα '' ,της ξαναειπα . Μου ενευσε,να πλησιασω το κεφαλι μου κοντα στα χειλη της,μεχρι εκει εφτανε ο αποηχος της φωνης της . ''Ποιος ειναι αυτος που κρεμεται απο το ταβανι ? ''
Για μια στιγμη ταραχτηκα,γυρισα το βλεμμα προς τα πανω,και ,οπως ηταν φυσικο ,μονο η σβησμενη λαμπα κρεμοταν απο εκει . ''Και εκεινος ο παπας ,αυτος που μπηκε τωρα ? Και εκεινος ο κυριος στη καρεκλα ? Δεν τους ξερω .. '' Κουνησα το κεφαλι καταφατικα ''Ουτε και εγω'',της ειπα,''ουτε εγω τους ξερω .Ασ'τους,δεν πειραζει,κοιμησου λιγακι τωρα '' . Μονο εγω και εκεινη ημασταν στο δωματιο .

Η πορτα ανοιξε αθορυβα,το ψηλο παραστημα του παππου μπηκε στο δωματιο . Γυρισε και τον κοιταξε,τον περιεργαστηκε καλα καλα . ''Η Ελευθερια ειναι αυτη εκει ?'' με ρωτησε . Εστρεψα το προσωπο και σηκωθηκα,βαδισα προς το παραθυρο,δεν ηθελα να δει τα δακρυα που δεν καταφερα να πνιξω.Δεν μπορουσα ακομη να δεχτω πως μια αρρωστια μετατρεπει τον ανθρωπο ετσι,ξαφνικα,απο τη μια μερα στην αλλη .

Με επνιγε η ατμοσφαιρα σε αυτο το δωματιο . Μυριζε θανατο,ανακατω με ιωδιο . Θαρρω πως,γυρνωντας το κεφαλι,ειδα μια μαυροντυμενη γυναικα στο προσκεφαλο της γιαγιας,εκει που πριν λιγο καθομουν εγω .Κρατουσε συντροφια ? Περιμενε ?
 Ισως παλι να ηταν και παιχνιδι του μυαλου,αλλωστε η ωρα ηταν περασμενη,οι σκιες ειχαν αρχισει να μακραινουν . Και εγω ηθελα να βγω απο εκει μεσα,δεν αντεχα αυτη την αισθηση του επερχομενου τελους . Στεγνωσα τα ματια με δυο κινησεις,και εφτασα στην πορτα με μεγαλες δρασκελιες . Γυρισα και τη κοιταξα . Τελευταιο πλανο . Ενας ανθρωπινος σωρος απο κοκαλα και ευθραυστο δερμα,ξαπλωμενος αφυσικα στο κρεβατι,σαν σπασμενη κουκλα . Ορος και οξυγονο . Κουνησα το χερι μου,σε ενδειξη χαιρετισμου . Βρηκε το κουραγιο να το κανει και εκεινη . Δεν ξερω αν με γνωρισε . Μαλλον ημουν μια αγνωστη πια ,εγω,η εγγονη της .

''Ja alla Pohjantähden

minä tulen

minä lähden

ja vain Pohjantähden nähden 

itken vuokses kyyneleen.''

''And under the Northen Star
I come
I leave
And seen only by the Northern Star
I shed a tear for you.''

Ι loved you,so I set you free,I had to take your life .

Η αστραπη φωτισε το σκοτεινο χωρο . Δεν ηταν η πρωτη,εκεινο το βραδυ ηταν ενα απο τα ατελειωτα βραδια που η βροχη επεφτε με δυναμη στο τσιμεντο,προκαλωντας ενα δυνατο και μονοτονο θορυβο,που καποτε τη νανουριζε .Την ακουγε να κυλα στο πλαι του δρομου,να κατευθυνεται νοτια,πηγαινοντας να συναντησει τη μοιρα της στη θαλασσα .  Οι βροντες ακουγονταν αλλοτε πιο μακρια,καπου στο βαθος,αλλοτε ισως πιο κοντα,σαν να πλησιαζαν με απειλητικο τροπο  . Αυτη δεν ηταν ομως πια παιδι,δεν μπορουσε να κρυφτει κατω απο τα σκεπασματα,να βυθισει το κεφαλι κατω απο το μαξιλαρι και να προσποιηθει πως ολα θα πανε καλα,πως ο μπαμπας και η μαμα θα ειναι εκει και θα διορθωσουν οτι εσπασε  . Γιατι αυτη τη φορα μπορει και να μην ηταν ετσι . 

Καθοταν σταυροποδι στο κρεβατι και ισορροπουσε μια μεγαλη,καυτη κουπα τσαι αναμεσα στα ποδια της . Παντα της ελεγαν να μην πινει τσαι πριν τον υπνο,την προειδοποιουσαν για τις συνεπειες τις καφεινης και ενα σωρο αλλα που εκεινη δεν προσεχε καν . Το τσαι λειτουργουσε πια σαν ηρεμιστικο,το σωμα της το δεχοταν οπως το νερο,της ηταν σχεδον απαραιτητο .Εβαλε τη παλαμη της στο στομιο της κουπας και την κρατησε με επιμονη εκει . Σε λιγο αρχισε να νιωθει το χερι της να καιει και να ιδρωνει,τοσο,που το τραβηξε αποτομα με ενα αναστεναγμο . Αραιος,λευκος καπνος ξεχυθηκε αποτομα,της φανηκε σχεδον οτι την κοροιδευε . ''  Δεν μπορεις να κρατησεις κατι φυλακισμενο για παντα,καποια στιγμη θα σου ξεφυγει,και ισως ειναι πιο επικινδυνο απο τοτε που προσπαθησες να το φυλακισεις . ''  Ηπιε αποφασιστικα μια μεγαλη γουλια,της εκαψε τον ουρανισκο  και την εκανε να ανατριχιασει . 

Αλλη μια αστραπη φωτισε το κρυο δωματιο . Της μυρισε υγρασια . Τι ,ειχε ξεχασει ανοιχτο το παραθυρο παλι ? Σηκωθηκε αφηνοντας στο πλαι την κουπα,και κατευθυνθηκε προς το παραθυρο . Δεν προλαβε να φτασει,ο κοσμος της πρωτα γεμισε κοκκινα και μωβ αστερια και πιτσιλιες,οπως οταν πιεζε με δυναμη τις παλαμες τις στα βλεφαρα για να μη κλαψει,και μετα σκοτεινιασε αποτομα . Το ιδιο αποτομα ξεκαθαρισαν τα πραγματα ,και αυτη ηταν εκει,γνωριζε που ηταν . Την ειχε ξαναζησει αυτη τη στιγμη . Η βροχη επεφτε με ορμη,εκανε τα μαλλια της να κολλουν στο κρανιο της και να αφηνουν παγωμενα ρυακια στη ραχη της . Ο δρομος ηταν σκοτεινος και παγωμενος,αλλα δεν την ενοιαζε . Περιμενε εκει,στη γωνια,κρυμμενη στη σκια των δενδρων,περιμενε γι'αυτον . Ηξερε οτι σε λιγο θα περνουσε,ηταν η ωρα που τελειωνε απο το φροντιστηριο του και ,ξεγνοιαστος πια γυρνουσε σπιτι .Χαιροταν που ειχε προνοησει να του τρυπησει τα λαστιχα του ποδηλατου τη προηγουμενη μερα,το σχεδιο της δεν θα λειτουργουσε διαφορετικα .  Περιμενε υπομονετικα,δαγκωνοντας τα χειλη της απο το αγχος . Ειχε το δεξι της χερι στη τσεπη και με τα μακρια της δαχτυλα χαιδευε τη λεπιδα του μαχαιριου . Δεν ηταν σιγουρη αν ειχε το κουραγιο να το κανει .

Σε λιγο ακουσε τα βηματα του,μακρινα,να πλησιαζουν,και ξεχωρισε το γεροδεμενο του σωμα στη μεση του δρομου . Περπατουσε σκυφτος,προσπαθουσε να καλυφθει απο το νερο και τον αερα . Και τα δικα του μαλλια ηταν υγρα,οπως εκεινη τη μερα πριν χρονια που τον ειχε δει να επιστεφει στο σχολειο απο το Κολυμβητηριο,δεν την απατουσε η μνημη της,θυμοταν οτι στο Γυμνασιο ακομα επισκεπτονταν το Κολυμβητηριο που και που στην ωρα της Γυμναστικης . Συνηλθε αποτομα απο την ονειροποληση καθως τον ειδε να περναει απο μπροστα της .Δεν την προσεξε,ποτε το ειχε κανει αλλωστε ?  Πηρε φορα,τον εσπρωξε και τον κολλησε με δυναμη στον απεναντι  τοιχο,αναμεσα στις σκιες . Δεν της ηταν δυσκολο,απροετοιμαστος καθως ηταν . Παραμερησε τα μαλλια του και κοιταξε ερευνητικα τα ματια του . Μεγαλα και φοβισμενα,ελαμπαν περισσοτερο απο το φως της αστραπης που φωτισε ακομα μια φορα τη πολη . Βαριανασαινε,τον ακουγε μεσα απο το θορυβο της καταιγιδας . Ισως επειδη ειχε φτασει κοντα του,πολυ κοντα,οσο ποτε νωριτερα . Μπορουσε σχεδον να μυρισει τη μυρωδια του σωματος του . Τη μυρωδια του φοβου του .


''Ο ερωτας ειναι ενα σκοτεινο συναισθημα,το ηξερες? '' του ψιθυρισε στο αυτι και δαγκωσε απαλα την ακρη του . Εκεινος δεν απαντησε,ειχε σχεδον παραλησει,απλα κοιτουσε με εκεινα τα ματια . ''Ναι,ετσι ειναι,ο ερωτας ειναι ενα σκοτεινο συναισθημα . Δεν κρυβει μεσα του τιποτα ηρεμο,τιποτα απαλο,μαλακο,ησυχο και αγαθο . Μονο σκοταδι,παθος,αιμα και ποθο . Δακρυα και χαμογελα,κραυγες και γελια .Αφηνει σημαδια στη ψυχη . Οπως αυτο το σημαδι,αυτη τη μεγαλη μελανια που εχω στη πλατη . Δεν ξερεις απο που εγινε,ετσι ? Φυσικα . Δεν μπορεις να θυμηθεις οτι τρεις μερες πριν επεσες πανω μου καθως πηγαινες στο κυλικειο . Ασφαλως,δεν ηταν κατι σημαντικο για σενα . Μα για μενα ... ηταν το πιο σημαντικο πραγμα αυτα τα τρια τελευταια χρονια . Νομιζα θα λυποθυμουσα . Δεν μπορεις να φανταστεις,ετσι ?  Μην παιζεις με τον ερωτα . Ειναι επικινδυνο παιχνιδι,μονο για τους δυνατους,μονο για τους τολμηρους . Εγω δεν ημουν . Ουτε και εσυ υποθετω'' ,τελειωσε τη φραση της καθως εβγαζε αργα τη λεπιδα απο τη τσεπη του δερματινου της . Τα ματια του καρφωθηκαν εκει,ατονα σχεδον,χωρις ζωη,σαν να ειχε ηδη αποδεχτει τη μοιρα του . Την εφερε αργα μεχρι το λαιμο του,ενω ενιωθε να της βρεχουν τα ματια δακρυα . Τον φιλησε στο λαιμο,μαλακα,να μην τον πονεσει,και μετα καρφωσε εκει τη λεπιδα και την εσυρε αργα μεχρι το κεντρο του θωρακα του . Αιμα και βροχη,αιμα και δακρυα . Τα μακρινα φωτα στη γωνια του δρομου ανακατευτηκαν με τη λαμψη που εξεπεμπε εκεινος,τη λαμψη που τωρα τρεμοσβηνε .


Ανοιξε τα ματια της και κοιταξε γυρω . Ηταν εκει,στο κρυο πατωμα,στο κρυο δωματιο της .Το λευκο νυχτικο ειχε κολλησει στο σωμα της,βαριανασαινε .  Η κουπα ηταν σπασμενη διπλα της,και τα ανοιχτα παραθυροφυλλα δακρυζαν βροχη στο προσωπο της .

Come and take a walk on the wild side ,

Βαδιζω στη μεση του προαυλιου .Φωνες,γελια,πειραγματα. Η βροχη δεν εχει σταματησει ακομα καλα ,μεγαλες λιμνες εχουν σχηματιστει εδω και εκει ,καθρεφτιζουν κομματια ενος γκριζου ουρανου . Γκρι σε γκρι φοντο . Θαρρω μου φαινεται πως ειμαι μπαλαρινα,κανω αλματα μεγαλα και τις προσπερναω,δεν θελω να κανω κατι τοσο πεζο,οπως απλα να περπατησω διπλα απο αυτες . Απο μικρη το εκανα αυτο,απο τοτε ακομα που τα ποδια μου δεν εφταναν για ενα αλμα τοσο μεγαλο ,και παντα προσγειωνομουν στο κεντρο τους ,καταληγοντας μουσκεμα μεχρι το κοκαλο,μεχρι τη ψυχη .


Σταγονες πεφτουν πανω στα μαλλια μου ,κρυες και δυνατες . Παντα με εκνευριζε αυτο,δεν αντεχω να αισθανομαι τα μαλλια μου βρεγμενα . Λεω οτι αγαπω τη βροχη,λεω οτι χαιρομαι να τη βλεπω . Γιατι λοιπον παντα κουβαλω μαζι μου εκεινη τη τεραστια μαυρη ομπρελα,γιατι την ανοιγω με τη παραμικρη σταγονα ? Γιατι φοβαμαι να τρεξω με φορα στο κεντρο της καταιγιδας ,να φερω κυκλους,να την αφησω να με βρεξει και να ξεπλυνει ολα τα λαθη που εχω κανει ? Γιατι ειμαι τοσο αδεια απο περιεχομενο,γιατι κολλαω σε λεπτομερειες οπως τα μαλλια μου?


Επιταχυνω το βημα μου,και ασυναισθητα,σηκωνω το βλεμμα . Ειναι εκει ,στο πρωτο οροφο . Το γαλαζιο του μπουφαν τραβα την προσοχη απο μακρια,μοιαζει με κομματι απο θαλασσα που πανω της καθρεφτιζεται ο ηλιος .Μονος,τα χερια στις τσεπες . Τον κοιτω στα ματια,με κοιτα και αυτος . Ειναι τοσο μακρια,κ΄ομως νιωθω κατι να με ποναει . Εμενα,γιατι εμενα ? Γιατι εμενα μεσα στο πληθος ? Κατεβαζω τα ματια,νομιζω νιωθω μια υγρασια . Σκυβω το κεφαλι,και μπαινω κατω απο το υποστεγο . Δεν τον βλεπω πια .



Come and take a walk on the wild side

Let me kiss you hard in the pouring rain

You like your girls insane

Choose your last words

This is the last time

Cause you and I, we were born to die

Summernight Horizon .

Xτες ηταν ενα ακομη κρυο και σκοτεινο απογευμα Φλεβαρη,το τελευταιο,ομοιο με τοσα αλλα που ηρθαν και περασαν . Καθομουν στο γραφειο,το κεφαλι ακουμπισμενο στις παλαμες,μια μισοτελειωμενη κουπα με ( χλιαρο πλεον ) πρασινο τσαι και ενα ανοιχτο τετραδιο με ρηματικους τυπους Λατινικων ανοιχτο μπροστα μου . Προσπαθουσα με δυσκολια να συγκεντρωσω το μυαλο,τα μαθηματα ετρεχαν . Ξαφνικα ,ενα καλοκαιρινο κυμα εσκασε με δυναμη καπου σε μια μακρινη παραλια,σε ενα νησι,και οι αλμυρες σταλες του εφτασαν μεχρι το τζαμι μου θαρρω . Σηκωθηκα να το σκουπισω και να συνεχισω απτοητη το διαβασμα,μα σταθηκε αδυνατο . Μια μια οι αναμνησεις αρχισαν να ξεχυνονται,και εμεινα με κενο βλεμμα να παρατηρω το γκριζο τοπιο μεσα απο το θολο γυαλι .

Ενα καλοκαιρινο μπαρακι εκει που σκαει το κυμα,εκκωφαντικη μουσικη,ηλεκτρικα φωτα ανακατεμενα με λαμψη απο αστερια ,χορος και φωνες . ''Sorry,do you have a lighter ? No? It's ok,I'm Andrea and he's my brother Giorgio,we are from Switzerland . '' Μια καλοκαιρινη γνωριμια με τους ''Ελβετους μας'' ,οπως τους λεγαμε με τη φιλη μου . ''Ηey,I'm Marcel,nice to meet you ! '' .. O αγαπημενος μου Γερμανος . Εγω και αυτος ,για ολοκληρες ωρες στα ζεστα βραχια και στο κρυο τσιμεντο της προκυμαιας,να συζηταμε για τις ζωες μας . Ηλιος,ηλιος τετοιος που μονο σε αυτη την χωρα τον συναντα κανεις,ζεστη και ιδρωτας,θαλασσα και αρμυρα,αντηλιακο με μυρωδια γιαουρτιου και γκρι πλατυγυρο καπελο με ασπρες βουλες . Κοντα παντελονια και αμανικα μπλουζακια,μαγιω και πεδιλα ,στενα φιδογυριστα δρομακια και σοκακια που μυριζαν πευκο και θαλασσα . Μια αυγουστιατικη πανσεληνος,ετησιες παραδοσιακες γιορτες ,βολτες στο λιμανι,παιδικα ομαδικα παιχνιδια ,παγωτο σοκολατα με κομματια μπισκοτου και κρεπα με μπανανα ,στριφτη σκοπελιτικη τυροπιτα . Γελια τα ζεστα απομεσημερα ,λεωφορεια γεματα κοσμο ,βοτκα με λεμονι ,ο Αντωνακης μου και οι στιγμες μας που εμειναν σε εκεινο το νησι ,ενα χερι μου με βοηθησε να σηκωθω ενα βραδυ απο τη κρυα πια αμμο ,το ιδιο που με κρατουσε σφιχτα συχνα . Ολοι εκεινοι που γνωρισα και δεν θα ξαναδω,και εκεινοι που με περιμενουν πισω . Δροσερος,βραδινος αερας,δακρυα και ευτυχια . Αυτο ειναι η ευτυχια τελικα . Μερικες στιγμες . Τιποτα δεν εχει μια ολοκληρωμενη συνεχεια .

Τελειωσα,καταφερα να σκουπισω το τζαμι μου καλα . Καμια σταγονα δεν εχει μεινει πια,και αποφασισμενη καθομαι παλι στην αβολη καρεκλα του γραφειου . Κοιτω τα χαρτια μου,και παιρνω μια βαθεια ανασα . Αυτο το καλοκαιρι αργει,και θα ειναι δυσκολο .


'' Cause everything is energy
 And energy is you and me...''

See you at the bitter end .

Γυριζει ακομη ο κοσμος . Περιεργο,ετσι ? Γυριζει ο κοσμος,ανατελλει και δυει ο ηλιος,φευγουν και ερχονται τα συννεφα,τρεμοπαιζουν τα αστερια,καποιος γεννιεται,αλλος πεθαινει . Κυλαει ο χρονος,Φλεβαρης κιολας,νιωθω οτι αυτη η χρονια εφυγε μεσα απο τις παλαμες μου σαν νερο,δεν μπορεσα σχεδον να την αισθανθω . Αλλαξαν τοσα πραγματα ,τοσα που ουτε μπορουσα ποτε να το φανταστω τις σκοτεινες ωρες του περασμενου χειμωνα,τοτε που σκεφτομουν πως θα ηταν αν εβαζα τελος στη ζωη μου . Γνωρισα τρια υπεροχα ατομα απο το εξωτερικο,περασα το πιο εκπληκτικο καλοκαιρι της μεχρι τωρα ζωης μου,ειδα καινουριες πολεις,εμαθα τοσα νεα πραγματα,ξεκινησα να μαθαινω μια νεα γλωσσα ,γνωρισα μια υπεροχη νεα παρεα που μου εδειξε μια διαφορετικη πλευρα του Βολου,και εκανα μια νεα σχεση . Εκανα σχεση λοιπον,ετσι ?
Ηξερα οτι καποτε θα γινοταν και αυτο . Και δισταζα,δισταζα μεχρι και το τελευταιο δευτερολεπτο γιατι ,αν και ακουγεται λυπηρο,ακομα πιστευα σε εκεινο το ονειρο . Ισως και να πιστευω ακομα . Το θεμα ειναι οτι σιγα σιγα τελειωνει,οχι απο δικη μου θεληση,και μαλλον ουτε απο δικη μου προσπαθεια . Οι καταστασεις με τραβανε μπροστα,και αλλοτε τις βοηθαω,αλλοτε παλευω μανιασμενα να κρατηθω πισω ,γιατι ακομα ειμαι ερωτευμενη με τον ανθρωπο που δημιουργησα,που ποτε δεν θα μαθω αν ειχε καποια σχεση με τον αληθινο του εαυτο . Καποια στιγμη θα τον αφησω να μαθει,πραγματικα θα το κανω,ισως προτου φυγω για σπουδες . Δεν θελω να μετανιωνω ολοκληρη τη ζωη μου,δεν θελω να μετανιωνω που ποτε δεν του ειπα  .
Ισως και να δεθω με το συγκεκριμενο ατομο,ποιος ξερει ? Το θεμα ειναι οτι μου δινει αυτοπεπειθεση,ορισμενες φορες με κανει ακομα να αγαπαω τον εαυτο μου . Ναι,νιωθω με αγαπαω,αγαπαω το παιδι μου ειχα σχεδον αφησει να πεθανει,αγαπαω το ατομο που εχω γινει . Λυπαμαι το ατομο που ημουν δυο χρονια πριν,ευχομαι να ειχα την ευκαιρια να γυρνουσα με την τωρινη μου μορφη στο χτες,να με επαιρνα μια σφιχτη αγκαλια και να μου ελεγα οτι ,βλεπεις,ολα θα πανε καλα,πιστεψε με,κοιτα πως θα γινεις σε λιγο καιρο,απλα κανε υπομονη και πιστεψε σε κατι . 

Ποιος ξερει τελικα τι θα μου φερει το αυριο ? Πραγματικα,πραγματικα κανεις δεν μπορει να μαθει . Φοβαμαι να ξαναχρησιμοποιησω την λεξη ποτε . Η την λεξη παντα .